|
Szkoła Podstawowa nr 3
Szkoła Podstawowa nr 3
Język kaszubski
Logopeda
NEWS:
XV Miejski Konkurs Bożonarodzeniowy
więcej >>
Polecamy
Bezpieczne strony
Zagłosuj na nas
|
|
Grono polskich laureatów Nagrody Nobla
Do grona polskich laureatów Nagrody Nobla, należy sześcioro wybitnych postaci:
Maria Skłodowska-Curie
„Nauka leży u podstaw każdego postępu, który ułatwia życie ludzkie i zmniejsza cierpienie”. Maria Curie - Skłodowska
O Marii Skłodowskiej-Curie wypowiedział się sam Albert Einstein słowami:
„Pani Curie jest z wszystkich ludzi na świecie jedynym niezepsutym przez sławę człowiekiem.”
Jeden z najwybitniejszych w historii fizyków- Albert Einstein pokazał tym samym, jak bardzo ceni Marię - polskiego naukowca - współtwórczynię nauki o promieniotwórczości, autorkę pionierskich prac z zakresu fizyki i chemii jądrowej, współodkrywczynię pierwiastków polon i rad, zdobywczynię dwukrotnej Nagrody Nobla. Pierwszą otrzymała w 1903 r. w dziedzinie fizyki, a w 1911 r. w dziedzinie chemii. Jeszcze nikomu na świecie nie udało się zdobyć tej prestiżowej nagrody w dwóch różnych dziedzinach nauk przyrodniczych. Dodatkowo była trzykrotną laureatką Akademii Nauk w Paryżu, została odznaczona honorowymi doktoratami uniwersytetów, m. in. W Genewie, Manchestrze, Edynburgu oraz członkiem Akademii Nauk w Bolonii, Petersburgu, Pradze i Akademii Umiejętności w Krakowie, a także Orderem Narodowym Legii Honoru.
Droga Marii do kariery naukowej nie była łatwa. Urodziła się w rodzinie sławnych nauczycieli, jako najmłodsze z pięciorga dzieci państwa Skłodowskich. W wieku 9 lat straciła siostrę w wyniku przegranej walki z tyfusem. Dwa lata później zmarła jej matka, cierpiąc wiele lat na gruźlicę. Traumatyczne wydarzenia z dzieciństwa ukierunkowały Marię na rozwój intelektualny. Wszystkie etapy szkolenia kończyła z najwyższymi wyróżnieniami. Jej upór i pasja do nauk ścisłych, a także ogromny zawód miłosny pozwoliły jej na studia we Francji. Kształcenie się kobiet na studiach wyższych było w ówczesnych czasach w Polsce niemożliwe, a i we Francji budziło wiele kontrowersji. Studiowała matematykę i fizykę, a wolny czas poświęcała na grę w amatorskim teatrze. Po ukończeniu studiów poświęciła się pracom nad badaniami naukowymi i właśnie w tym czasie poznała swojego przyszłego męża- skromnego naukowca- Pierrea Curie, któremu urodziła trzy córki. Za swoją wybitną pracę małżonkowie oprócz Nagrody Nobla w dziedzinie fizyki otrzymali liczne inne nagrody, m.in. Lacaze, Gegner, Osiris, Plante, Medal Davy. Małżeństwo państwa Curie przerwała tragiczna śmierć Pierrea, potrąconego przez powóz konny. Był to kolejny wstrząs w życiu Marii, który jeszcze bardziej skierował ją na rozwój badań naukowych. Otrzymała rad w stanie metalicznym i podała definicję jego międzynarodowego wzorca. Uczestniczyła w licznych konferencjach międzynarodowych, np. w konferencji Solvaya. Wraz z grupą przyjaciół utworzyła szkołę, gdzie kształcono dzieci w innowacyjny sposób, ucząc praktyki w laboratorium, muzeach i teatrach.
W wyniku aplazji szpiku zmarła we Francji 4 lipca 1934 r. W celu upamiętnienia geniuszu Marii Skłodowskiej-Curie powstało na jej cześć wiele filmów, książek, spektakli teatralnych, pomników, monet i banknotów okolicznościowych.
„Ja zaś myślę, że w każdej epoce można mieć życie interesujące i użyteczne, a o to głównie chodzi, aby go nie zmarnować i móc sobie powiedzieć, jak Jean Christophe (autor Romain Rolland) Jak tylko mogłem.”
Maria Curie - Skłodowska
Henryk Sienkiewicz
„Gdy się ktoś zaczyta, zawsze albo się czegoś nauczy, albo
zapomni o tym, co mu dolega, albo zaśnie- w każdym razie wygra”.
Henryk Sienkiewicz
O Henryku Sienkiewiczu wypowiedział się m. in.
Stanisław Cat- Mackiewicz słowami:
„Henryk Sienkiewicz jest jednym z najgenialniejszych twórców powieści historycznych na całym świecie. Na krawędzi XIX i XX wieku powieść tego Polaka Quo vadis, pobiła rekordy nakładów wszelkich powieści, co wzbudziło uzasadniony żal i zazdrość ze strony wielu pisarzy francuskich”.
Przyszedł na świat 5 maja 1856 r. we wsi Wola Okrzejska w zubożałej rodzinie szlacheckiej jako jedno z sześciorga dzieci państwa Sienkiewiczów. Młody Henryk podczas nauki w warszawskim gimnazjum zdobył pierwszą w swoim życiu nagrodę literacką za wypracowanie pt. Mowa Żółkiewskiego do wojska pod Cecorą. Nie posiadał umysłu ścisłego, zatem w szkole nie był prymusem. Dodatkowo ze względu na brak pieniędzy był zmuszony w wieku 19 lat podjąć pracę guwernera. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, idąc za radą rodziców, wybrał studia na kierunku lekarskim, z których jednak szybko zrezygnował, rozpoczynając naukę na wydziale prawa. Ostatecznie zdecydował się na wydział filologiczno- historyczny, gdzie zdobył obszerną wiedzę z dziedziny literatury i języka staropolskiego. Dzięki temu Henryk stał się słynnym na całym świecie prozaikiem i publicystą, korespondentem z podróży po krajach Europy, Ameryce i Afryce. Jest autorem wielu powieści historycznych i przygodowych, m. in. Trylogii: Ogniem i mieczem, Potop, Pan Wołodyjowski; Krzyżacy; W pustyni i w puszczy, a także noweli, np. Janko Muzykant czy Latarnik. Światową popularność przyniosła mu jednak powieść Quo vadis, za którą otrzymał w 1905r. Literacką Nagrodę Nobla. Ponadto Henryk był kawalerem francuskiej Legii Honorowej oraz członkiem zagranicznym Serbskiej Akademii Nauk i Umiejętności. W czasie wojny Henryk wyjechał do Szwajcarii, gdzie 15 listopada 1916 r. zmarł i został pochowany w Vevey. Przed śmiercią założył jeszcze wraz z Ignacym Janem Paderewskim Szwajcarski Komitet Generalny Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. W 1924 r. sprowadzono prochy Henryka Sienkiewicza do Polski i złożono je w podziemiach katedry św. Jana w Warszawie. Liczne dzieła Henryka Sienkiewicza doczekały się ekranizacji, są również lekturami w polskim systemie oświaty.
Władysław Reymont
„Życie nie daje nam tego, co chcemy, tylko to, co ma dla nas”. Władysław Reymont
 Urodzony 25 kwietnia 1867 r. w Kobielach Wielkich jako syn organisty i wywodzącej się z zubożałej szlachty krakowskiej- Antoniny Kupczyńskiej. Obojgu rodzicom bardzo zależało, aby Władysław poszedł w ślady ojca i został organistą. Jednak zbuntowany młodzieniec często zmieniał szkoły, miejsce zamieszkania i zawody (był m. in. czeladnikiem, wędrownym aktorem, niskiej rangi funkcjonariuszem Kolei Warszawsko- Wiedeńskiej). Dodatkowo wiele podróżował po Polsce i Europie. Ostatecznie ukończył Warszawską Szkołę Niedzielno- Rzemieślniczą. Uczył się również krawiectwa. Pierwsza twórczość powstawała od 1882 r. Jednak działalność literacka zaczęła przynosić dochody dopiero od 1894 r. Dorobek artystyczny pisarza jest bardzo urozmaicony pod względem formy i tematyki. Ostatecznie Władysław Reymont jest uważany za genialnego pisarza i publicystę, kuriera dyplomatycznego, przedstawiciela nurtu realistycznego w prozie młodopolskiej. W 1924 r. otrzymał prestiżową Literacką Nagrodę Nobla za powieść pt. Chłopi, wygrywając tym samym ze swoim największym konkurentem, Stefanem Żeromskim. Zmarł rok później 5 grudnia 1925 r. w Warszawie. Jego ciało spoczywa w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Powązkowskim, a serce wmurowano w filar kościoła pw. Św. Krzyża.
Władysław Reymont zostawił po sobie ogromnej wartości dzieła nasycone mądrymi myślami i kunsztem literackim, np.
„Żyć to działać, to rozsiewać po świecie talent, energię, uczucie, pomagać w czasie teraźniejszym pokoleniom przyszłym”. Władysław Reymont
Czesław Miłosz
„Wiedzieć i nie mówić: tak się zapomina. Co jest wymówione
wzmacnia się. Co nie jest wymówione, zmierza do nieistnienia”. Czesław Miłosz
 Zacytowane słowa wyraźnie ukazują umiłowanie Czesława Miłosza do pisania- posługiwania się słowem.
Czesław Miłosz urodził się 30 czerwca 1911 r. w Szetejniach jako najstarszy syn państwa Miłoszów, cieszących się szlacheckim pochodzeniem. Miłosz podjął początkowo studia na Wydziale Humanistycznym na kierunku polonistyki, jednak szybko przeniósł się, chcąc studiować prawo. Na twórczość artysty miało niewątpliwie wpływ jego dzieciństwo spędzone na wsi lub na niezwykłych podróżach z ojcem. Ponadto niebagatelne znaczenie w życiu Miłosza miały liczne, wielkie wydarzenia historyczne, takie jak rewolucja październikowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa, jak i okres komunizmu w środkowo- wschodniej Europie. Już w wieku 19 lat zadebiutował na łamach uniwersyteckiego pisma Alma Mater Vilnensis utworami pt. Kompozycja oraz Podróż. Należał również do grupy poetów Żagary i współtworzył pismo o tej nazwie. Następnie podjął pracę w Polskim Radiu Wilno. W czasach II wojny światowej pracował jako woźny w Bibliotece Uniwersyteckiej w Warszawie, ale przede wszystkim czynnie działał w podziemnych kręgach literackich pod pseudonimem Jan Syruć. Po wojnie przeniósł się na zachód. Funkcjonował na najniższym stopniu dyplomatycznym w dyplomacji komunistycznego rządu Polski w Stanach Zjednoczonych i w Paryżu. Od 1960 r. wykładał w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Kalifornijskim i na Harvardzie literaturę słowiańską. W tym czasie powstały główne dzieła Czesława Miłosza. Największą popularnością cieszyły się wiersze polityczne, choć na obszarze objętym PRL-em uznawano Miłosza za zdrajcę, oficjalnie potępionego przez Związek Literatów Polskich. Do 1980 r. obowiązywał bezwzględny zakaz publikacji utworów Miłosza, a nawet posługiwanie się jego nazwiskiem. Dwa lata wcześniej, tj. w 1978 r. Miłosz został uhonorowany Międzynarodową Nagrodą Literacką Neustadt, inaczej zwaną Małym Noblem. Twórczość Miłosza stawała się coraz bardziej dostępna i powszechna po uzyskaniu najwyższego w dziedzinie literatury wyróżnienia- Literackiej Nagrody Nobla w 1980 r. za całokształt twórczości, choć część utworów nadal była naznaczona cenzurą. Rok po tym wielkim wydarzeniu Miłosz postanowił wrócić do kraju, gdyż cechował go wielki patriotyzm. W tym czasie uzyskał doktorat honoris causa Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, a w 1989 r. także Uniwersytetu Jagiellońskiego. Na początku lat 90. przystąpił do Polskiej Akademii Umiejętności i został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Od 1993 r. został Honorowym Obywatelem Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa, a rok później odznaczony Orderem Orła Białego. W 1996 r. Polskie Radio nagrodziło Miłosza Diamentowym Mikrofonem, a w 1998 r. za tom Piesek przyznano Miłoszowi Nagrodę Nike.
Najsłynniejszy polski poeta, prozaik, eseista, tłumacz XX w. zmarł 14 sierpnia w Krakowie, mając 93 lata. Ciało Czesława Miłosza spoczywa w Krypcie Zasłużonych na Skałce.
Podczas pogrzebu Czesława Miłosza przemawiała Wisława Szymborska słowami:
„Żegnamy się dzisiaj z poetą, ale nie żegnamy się z jego poezją. Ona nas wszystkich tutaj obecnych i wszystkich nieobecnych, przeżyje na pewno”.
Lech Wałęsa
„Aresztowano mnie wiele razy. Za pierwszym razem, w grudniu
1970 roku, podpisałem 3 albo 4 dokumenty. Podpisałbym prawdopodobnie wtedy wszystko, oprócz zgody na zdradę Boga i Ojczyzny, by wyjść i móc walczyć. Nigdy mnie nie złamano i nigdy nie zdradziłem ideałów ani kolegów”. Lech Wałęsa
 Urodził się 29 września 1943 r. w Popowie. Był uczniem Zasadniczej Szkoły Zawodowej w Lipnie. W latach 60. wykonywał zawód elektryka samochodowego i ciągnikowego oraz
konserwatora urządzeń elektrycznych w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Łochocinie. Dodatkowo odbył zasadniczą służbę wojskową w Koszalinie. W Świeciu uzyskał stopień kaprala w Szkole Podoficerów i Młodszych Specjalistów Wojsk Łączności nr 10. W pamiętnym grudniu 1970 r. przewodniczył strajkowi w swoim zakładzie pracy jako członek Komitetu Strajkowego. W styczniu 1971 r. zasilał radę oddziałową związku zawodowego metalowców, a także uzyskał miano społecznego inspektora pracy. Uczestniczył w rozmowach pracowników Stoczni Gdańskiej z pierwszym sekretarzem KC PZPR Edwardem Gierkiem. W wyniku krytyki koncesjonowanych zakładów został zwolniony z pracy w 1976 r. W późniejszym czasie wykonywał więc zawód elektromechanika w Gdańskich Zakładach Mechanizacji Budownictwa ZREMB, a następnie w Zakładzie Robót Elektrycznych Elektromontaż w Gdańsku. Od roku 1978 r. poświęcił się działalności Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, a także współpracy z Komitetem Samoobrony Społecznej Kor i członkostwu w redakcji Robotnik Wybrzeża. Niejednokrotnie funkcjonariusze SB zatrzymywali i przesłuchiwali Lecha Wałęsę, zwłaszcza w latach 70. W 1980 r. odbył się kolejny strajk z udziałem Lecha Wałęsy, podczas którego strajkujący wywalczyli podniesienie pensji, przywrócenie zwolnionych osób do pracy, a także tablice upamiętniające ofiary grudnia 70. Lech Wałęsa nie tylko został przywrócony do pracy w Stoczni Gdańskiej, ale także stanął na czele świeżo powołanej Krajowej Komisji Porozumiewawczej. Co ważniejsze Wałęsa współzałożył NSZZ Solidarność i przyczynił się do porozumień Okrągłego Stołu. W roku 1983 został uhonorowany Pokojową Nagrodą Nobla. W 1990 r. w wyniku wyborów powszechnych został Prezydentem RP do 22 grudnia 1995 r.
Obecnie na arenie międzynarodowej Lech Wałęsa cieszy się stale ogromnym uznaniem i szacunkiem. Uczestniczy w wielkich wydarzeniach, m. in. W 2002 r. reprezentował Europę, niosąc flagę olimpijską w towarzystwie przedstawicieli pozostałych kontynentów, podczas otwarcia Zimowych Igrzysk Olimpijskich 2002, w roku 2004 publicznie opowiedział się za Pomarańczową Rewolucją na Ukrainie, został również członkiem 12-osobowej grupy refleksyjnej Unii Europejskiej, tzw. Rady Mędrców.
„Wałęsa jest Kościuszką naszych czasów”. Andrzej Wajda
Wisława Szymborska
„Czytanie książek to najpiękniejsza zabawa, jaką sobie ludzkość wymyśliła”. Wisława Szymborska
 Urodziła się 2 lipca 1923 r. w Prowencie. Początkowo Wisława była uczennicą Szkoły Powszechnej im. Józefy Joteyko w Toruniu, a później Gimnazjum Sióstr Urszulanek.
W czasie II wojny światowej proces kształcenia przeniósł się w podziemia. Od 1943 r. podjęła pracę w charakterze urzędniczki na kolei, co uchroniło ją przed wywózką na roboty do Rzeszy. Był to okres początkowej twórczości Wisławy Szymborskiej, składającej się głównie z opowiadań i nielicznych wierszy. Po wojnie zaczęła brać czynny udział w życiu literackim Krakowa. W 1946 r. rozpoczęła studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie przeniosła się na socjologię. Ze względu na trudną sytuację materialną ukończenie studiów stało się niemożliwe. Pierwsze utwory pojawiły się w Dzienniku Polskim, wydawanym w Krakowie, a później w Walce i Pokoleniu. Na końcu lat 40. Wisława pełniła obowiązki sekretarza dwutygodnika oświatowego Świetlica Krakowska oraz ilustrowała książki. Pierwszy tomik wierszy ukazał się w 1949 r. pt. Wiersze, który został ocenzurowany przez władzę PRL, a przez to niewydany. Na prawdziwy debiut autorki trzeba więc było czekać aż do 1952 r. Wydano wówczas tomik wierszy pt. Dlatego żyjemy, po którym przyjęto Szymborską do Związku Literatów Polskich. Szymborska została również działaczką Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Przez prawie 30 lat brała czynny udział w życiu redakcji Życie Literackie. Na początku lat 80. była członkiem redakcji krakowskiego miesięcznika NaGłos. Wisława Szymborska specjalizowała się w pisaniu limeryków. Dodatkowo stworzyła zupełnie nowe gatunki literackie nacechowane poczuciem humoru, takie jak: altruiki, lepieje, moskaliki i odwódki. Była wybitną poetką, mistrzynią liryki osobistej i refleksyjnej, skupionej wokół problemów współczesnego człowieka i jego miejsca na ziemi, cenioną na całym świecie. Jej twórczość przetłumaczono na 42 języki. Jest więc polskim autorem najczęściej tłumaczonym za granicą. Tomy wierszy przyniosły poetce uznanie i Literacką Nagrodę Nobla w 1996 r. Dodatkowo otrzymała szereg innych nagród i odznaczeń, m. in. Order Orła Białego, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Złoty Krzyż Zasługi, Złoty Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis, Honorowe Obywatelstwo Stołecznego Królewskiego Miasta Krakowa i wiele innych. Zmarła 1 lutego 2012 r. w Krakowie.
Woody Allen wypowiedział się na temat Wisławy Szymborskiej słowami:
„Jestem jej wielkim wielbicielem. Przeczytałem wszystko, co napisała i czytam w kółko. Ja jestem uważany za dowcipnego i zabawnego człowieka, ale to jej dowcip góruje nad moim. Jest niezmiernie dowcipną poetką, mądrą. Ma wielki wkład w moje zadowolenie z życia. (...) To jest czysta przyjemność. Czytasz wiersze i delektujesz się czytaniem niesłychanie dramatycznych, ale jednocześnie zabawnych i ironicznych poezji. (...) Ona jest w stanie uchwycić najbardziej wzruszające momenty życia i jego smutek i jednocześnie pozostać optymistką. Ja tego nie potrafię. Mogę pisać o smutku i jego istocie, ale gdy to robię złoszczę się i czuję się rozgoryczony, nie potrafię być ponad to, a ona to potrafi.(...) Wiele jej wierszy miało wpływ na mnie (...) Posiadanie tego sprawia mi olbrzymią przyjemność i znaczy dla mnie znacznie więcej niż te wszystkie głupie, złote statuetki, które dają mi w branży filmowej. (...) Ona pasuje dokładnie do mojej definicji artysty. Głębokiego i przenikliwego, ale pamiętającego jednocześnie o tym, że jego zadaniem jest zabawianie widza. I ona to właśnie robi.(...) Czuję się zaszczycony, że wie o moim istnieniu.”.
|
|
Gimnazjum nr 2
Kalendarz
Kącik komputerowy
NEWS:
Terminy zebrań i konsultacji z Rodzicami
więcej >>
O nas
Statystyka strony
Standardy
Strona spełnia dwa ważne standardy:
|
|
